Bi çay içelim bence.

Dünya’nın en büyük yükü her birimizin omuzlarına teker teker dağılmıştır. Düşündükçe Sanki beynimizin süzgecinden yüreğe damlar sıkıntılar, iki dudağını açıp paylaşmadıkça birikir de birikir, dolduğunda gözyaşı olur taşar dışarı. Paylaşmak ve konuşmaksa bize verilmiş en güzel yetenek olmalı…

Demli bir çay içerken saçlarınızın arasından kayan rüzgarın kokusunu içinize çekmek gibisi var mı? Dost sohbeti, anne özlemi, sevgilinin yanında olmanın verdiği o hoş sarhoşluk…

Bi çay içelim bence susup sıkılmaktansa,

sevdiğimizi söylemek için bi çay içelim,

yada kutlayalım bu günü; yanımızdakileri, gidenlerin öğrettiklerini ve geleceklerin getireceklerini şimdiden kutlayalım! Kalbin dolmuşsa, çay kaşığının sesi dağıtsın gamını kederini,

İzmir kordon’da, Boğaz’da, Kızılay’da, şehirler arası bir terminalde, uçak kalkmadan, otobüs gelmeden, o bileti almadan, bavulunu kapatmadan,son mesajı atmadan, Sıla’nın o şarkısını açmadan…

Bi çay içelim bence. . . 

Demli!