Atilla İlhan ve Çay ”Emirganda Çay Saati”
Edebiyatımıza önemli eserler vermiş bir gönül insanı Atilla İlhan! Her sabah Maçka’dan harbiye’ye yürüyen ve Elmadağ divan pastahanesi’nde adının yazılı olduğu masada oturan, çay içerek hayata karışan, arkasında anılar, yaşanmışlıklar, sözler bırakan bir edebiyat üstadı. Elbette şiirleri içerisinde çayı da kullanmış. Hatta çayın ona çoğu zaman ilham verdiğini de hatıratlarından biliyoruz. Ne harika değil mi?
Hayatın içinden hiç çıkmayan, hayata karşı duruşunu bozmayan ve hayata bakışımzı çoğu kez farklılaştıran Atilla İlhan‘ı sevgiyle anıyorum…
Bugün tüten demlik onun için!
EMİRGANDA ÇAY SAATİ
çerağân sarayı’ndan büyükdere’ye
üşümek sonbaharında eski çınarların
uzadığı yerde gizlice akşamların
başlayıp adetâ kendini dinlemeye
kafeslerin ardında bol gözlü bir kadın
ansızın giydirilmiş ipek ferâceye
bir çay yalnızlığı emirgân’dan öteye
değdikçe ısındığı yaldızlı bardağın
nedîm’den yansıması tatyos efendi’ye
tenhâ bir genç kız sesiyle hicazkâr’ın
kuytularda çürüdüğü bağdadî yalıların
yorgun sarmaşıklarıyla sarkmış bahçeye
soğuk kuşlar gibi dağılır boğazda
rüzgârın getirdiği donuk bir yağmur pusu
istinye’de gemilerin karanlık uykusu
kırık direkleriyle dalgın ve hasta
birden içimi kaplayan ölüm korkusu
selâm verilince meçhul bir namazda
gâzâli’yse biraz mevlânâ biraz da
kubbenin altındaki divan uğultusu
‘şeref’ vapurundan en kirli beyazda
yüzlerce harbiyeli sürgün yolcusu
havada bir asılmış adam kokusu
istanbul jöntürkleri hüzzâm bir yasta
yankılarıyla telaşlı geceleri bir bebek’ten
motorların taşıyıp o kadar bitiremediği
en yılgın sonbahar benim gözlerimdeki
çok daha dumanlı mütâreke günlerinden
alaturka saat kaçta ikinci tömbeki
miralay sadık bey’in nargilesinden
dem çekip kumrular gibi sebilleri şenlendiren
osmanlı sehpâların gölgesindeki
emirgân’da acılaşmak koyu bir semâverden
çaylar gibi kararıp kaç defalarca eski
bir şiir üzüntüsüyle müseddes biçimindeki
çoktan unutulmuş kilitli defterlerden
Atilla İlhan